Doorgaan naar hoofdcontent

Back to normal life

5 uur.. de eerste wekker gaat. Die van Jeffrey. Om half 6 gaat hij weg, pff kon ik dat maar zo snel opstaan en weg gaan. Ik loop met hem mee naar beneden, geef 'm een kus doe de deur weer op slot en ga gauw weer naar boven, m'n bed in. Nog een uur, dan gaat mijn wekker.
Half 7.... Neeeee ik wil er niet uit, mijn bedje ligt zo lekker... ondertussen luister ik of ik al iets hoor, misschien is Sophie al wakker, of mijn ouders.. maar nee, het blijft doodstil. Nog geen 5 minuten later hoor ik dat mijn vader inmiddels ook is opgestaan en Sophie wakker maakt.

De eerste schooldag weer na 6 hele weken vakantie te hebben gehad, mijn meisje gaat nu dan toch echt naar groep 3.
Mama... ik vind het toch wel een beetje spannend hoor! Maar weet je mama, het gaat me wel lukken hoor
Eenmaal op school aangekomen begon Sophie toch wel erg aan mama te hangen.
Jas ophangen, geheel in paniek raken omdat ze de tassenbak niet kan vinden en wanneer je zegt dat haar tas ook aan de kapstok moet worden opgehangen worden krijg je een boze blik toegeworpen. Het leven van een moeder; totaal ondergewaardeerd haha just kidding. Nadat haar klasgenootjes het ook doen gelooft ze mama dan toch maar. "Nou schat, nu nog even je schoenen uit doen. Die mag je op het schoenenrek zetten." "Ja maar mama, in groep 2 hoefde dat helemaal niet!!" "Je zit nu in groep 3 schat" "Oh ja."

Eenmaal in de klas aangekomen en haar tafeltje te hebben gevonden bladeren we nog even het boekje door die juf op haar tafeltje neergelegd heeft, geeft ze mama een dikke 'love you kus' zoals Fie die noemt "Maar niet te hard zeggen hoor mama, want dat is niet stoer, want ik zit nu wel in groep 3" en kreeg ik de opdracht mee om alsnog wel even te zwaaien bij het raam, en ja dat mocht nog wel. Ondanks ze nu stoer is en in groep 3 zit.

Na het nodige gezwaai, handkusjes en andere taferelen gluur ik stiekem nog eenmaal om het hoekje... mijn 'kleine' meisje. Alweer in groep 3. Waar blijft de tijd?

Langzaam aan loop ik naar mijn fiets, op naar de bus en dan aan het werk.

Back to normal life, iets waar vooral Sophie heeeel erg aan toe was! Echter begint voor mij 4 weken van zwoegen; 5 dagen lang, 9 uur per dag. Let's do this!


Reacties

Populaire posts van deze blog

Thomas de Trein weekend

Hoe groot je nu misschien ook al bent, wat was het fijn om jou te zien genieten gister in het Spoorwegmuseum in Utrecht van Thomas de Trein! Een uitje waar je al een jaar lang naar hebt uitgekeken. Op de foto met Thomas en zijn vriendjes, de dikke conducteur en de machinist, "zelf" trein gereden, toneelstuk van Thomas gezien en heeeel veel treinen van binnen en buiten bekeken! ♡

Schip ahoy! De herfst vakantie is in zicht!

Nog even en we hebben alweer vakantie! Nou ja, Sophie... mama heeft geen vakantie, mama moet gewoon 2 dagen werken. Maar even buiten dat, toch speelt er weer de vraag "wat gaan we doen in de herfstvakantie?" Van dinsdag tot en met zondag is er bij ons in Drachten weer kermis, leuk voor een uurtje of 2 maar over het algemeen zijn we daar snel op uitgekeken gezien de kermis in Drachten elke keer weer lijkt te krimpen. Middagje naar de kinderboerderij? Mwah, komen we al zo vaak. Jaja, ik weet het... je doet het voor je kids, maar toch raakt mama er een beetje op uitgekeken (nog steeds snap ik niet dat Sophie er nog niet op uitgekeken is gezien het feit ze er sowieso al 2 keer per week i s wanneer ze op de BSO is). Bios, is een mogelijkheid, helemaal gezien het feit Sophie deze eigenlijk nog tegoed had van mij (mevrouw wou naar 'Verschrikkelijke Ikke 3' maar die dag draaide die niet meer). Zwembad, Ballorig, museum, boswandeling, koekjes/cake bakken. Okeoke, ik ben

Gevecht met mezelf

Sommige mensen noemen je zwak wanneer je praat over 'opgeven'. Anderen noemen je 'sterk'. Ik noem het "ik wil wel vechten, maar ik kan niet meer". Ondertussen is het al bijna een maand.. een maand dat ik in een 'strijd' verwikkeld ben met mijn ex. En met mezelf. Ik wil dat alles goed verloopt voor mijn kinderen, en in dit geval voor Nicolette. Ik wil dat mijn contact met haar vader zo goed mogelijk verloopt, voor haar.. want zij kan er niks aan doen. Maar hoe hard ik mijn best ook doe... het is nooit genoeg in de ogen van hem. Ik wil ook gelukkig zijn, net zoals iedereen. Mensen zeggen "ik gun het je" maar ondertussen menen ze er geen ene f*ck van. Ik heb 3 jaar lang (eigenlijk zelfs nog langer) volgens het boekje van J. geleefd... zoals hij het wou, deed ik het. Nee, ik ga geen mensen zwart praten maar de waarheid is lang genoeg verzwegen. Omdat ik me er voor schaamde, omdat het me pijn deed en nog steeds doet. De "J." in deze