We gaan even terug naar 2011. Het jaar dat Sophie geboren werd, het jaar dat ik moeder werd.
Een moeilijke periode op school, er was net veel gebeurd en ik was blij dat de "storm" die woedde op school eindelijk was gaan liggen.
17 januari 2011 ik weet het nog als de dag van gisteren. Mijn ongesteldheid was niet zoals het hoorde en de afgelopen maand helemaal niet geweest. Toen toch maar even een afspraak gemaakt bij de huisarts. Om 08.00 uur moest ik er zijn, dat kwam mooi uit dacht ik nog.. want het 1e uur was ik toch vrij van school. Ik moest een potje met ochtend urine mee nemen, geen idee waarom en waarvoor maar ik deed het maar gewoon.
Mijn vader mee, want dan zou die me meteen af zetten bij school, hij was die dag toch vrij van zijn werk.
Daar zat ik dan, niet wetende dat deze afspraak met de huisarts mijn totale leven op zijn kop zou zetten.
De huisarts pakte uit een laatje een zwangerschapstest, in mezelf begon ik nog te lachen 'Wat een grap, dat kan toch niet.. ik zwanger?!'
Daar was het eerste streepje.... 'ja stop nu maar...' maar nee, het stopte niet... daar was streepje nummer 2. Zwanger.
De huisarts dacht zo rond de 16 weken dat ik al heen was, maar dat wist die natuurlijk niet zeker dit dacht die te voelen aan de stand van de baarmoeder.
Die zelfde middag moest ik om 1500 uur in het ziekenhuis zijn voor een termijn echo. Tot die tijd kon ik het nog niet echt geloven.
Het is al een mensje.. het heeft armpjes en beentjes, en een kloppend hartje!
Op het moment van de echo was ik 16 weken en 3 dagen zwanger.
En toen kwam een van de moeilijkste vragen uit mijn leven; 'wat wil je? Wil je het houden of laat je het weg halen? Je bent al bijna op de helft maar het kan nog wel. Ik snap dat je dit niet in een paar minuten kan beslissen. Mijn voorstel is dat we over een week een nieuwe afspraak inplannen.'
De keuze was voor mij, na enkele dagen gemaakt. Ik wou het houden.
Relatief snel liet ik mijn ex weten met hem te willen praten om te vertellen dat ik zwanger was. Het begon dezelfde avond al met het sms'je "ik heb het mijn ouders verteld, maar die geloofden het niet en moesten er om lachen." Oké? Lekker onvolwassen, maar goed.
Kort daarna eiste die vaderschapstesten, en toen kregen we het "ik ben niet de vader, ik ben wel de vader" spelletje. Uiteindelijk heb ik hem na de geboorte van Sophie nog enkele keren gehoord met dat i Sophie wou zien, maar nadat ik aangaf dit eerst te moeten bespreken met de instanties die op dat moment in mijn leven waren + mijn ouders hoefde het al snel niet meer.
Ondertussen is Sophie bijna 6 jaar en hebben ze elkaar nog geen enkele keer ontmoet.
De zwangerschap van Sophie verliep vlekkeloos. Ik had nergens last van, lichamelijk. Als meisje van 14, zwanger, door de gangen van de middelbare school lopen was niet altijd een pretje. De tientallen blikken ontwijken van mede scholieren en boven de praatjes staan was niet altijd even gemakkelijk maar ik heb het overleefd.
23 augustus 2011 was de dag dat zij mij een moeder maakte, een meisje zo mooi.. zo zonder zorgen.. Mijn dochter! Sophie Gerda was geboren.
Zij heeft mij een moeder gemaakt. Een moeder, die niet altijd de juiste keuze heeft gemaakt. Maar zonder Sophie zou ik niet meer kunnen. Zoals ik vaak tegen Sophie zeg voor dat ze gaat slapen; "poedie, mama houd van jou. Lekker slapen, love you." En daar is geen enkel woord van gelogen. De afgelopen 6 jaar zijn niet zonder slag of stoot gegaan, ze is ondertussen alweer 3 jaar grote zus. Maar hoe groot ze ook mag zijn of worden... ze blijft voor altijd mama haar kleine meid ♡ en daar kan niets of niemand iets aan veranderen.
Reacties
Een reactie posten